daar ben ik dan!

Hallo Allemaal,

Na een best wel vermoeiende reis is dit mijn 2e dag in Zuid-Afrika. Ondertussen heb ik zoveel dingen gezien en met zoveel mensen kennis gemaakt, dat ik niet weet waar ik moet beginnen.
Laat ik maar gewoon beginnen bij het vertrek...
Wat vond ik het vreselijk om mijn ouders, Lea, Daniel en natuurlijk M'Bark achter te laten. Terwijl ik op mijn vlucht naar Londen wachtte(met vertraging) heb ik best veel zitten huilen. Ik voelde me een beetje zielig omdat overal om me heen gezinnen en stelletjes op vakantie gingen en ik iedereen zo lang moest missen. Uiteindelijk heb ik mezelf toch maar even streng toegesproken dat ik hier zelf voor heb gekozen en dus moest stoppen met mijn zelfmedelijden. Toen ik echter in het vliegtuig zat en het kadootje van Lea en Pa & Ma open maakte, schoot ik weer helemaal vol. Ze hadden een boekje gemaakt met allerlei lieve teksten en foto's om me te troosten als ik heimwee zou krijgen. Wat was ik hier SuperBlij mee!!
Eenmaal aangekomen in Londen (Heathrow) was het best even zoeken waar ik heen moest. Sjongejong wat is het daar groot. Ook deze vlucht had vertraging, maar uiteindelijk was ik toch echt onderweg naar Zuid-Afrika! In het vliegtuig zat ik naast een mevrouw die in Johannesburg woont, dus zij heeft me al best veel verteld. Hoewel we door de stewards & stewardessen heel goed verzorgd werden, was de reis toch wel erg lang. De leuning van mijn stoel kon niet naar achteren, waardoor ik gedwongen was om 10 uur in dezelfde houding te blijven zitten en we hadden best veel last van turbulentie, waardoor ik dus niet zo veel heb geslapen. Gelukkig hebben ze leuke films en muziek in het vliegtuig en kun je de informatie over je vlucht bekijken (waar je bent, hoe hoog, hoe snel, enz). Hierdoor hoefde ik me in ieder geval niet te vervelen.
In Johannesburg kon ik mijn koffer niet vinden (terwijl ik hem wel erg uitbundig had versierd om hem herkenbaar te maken). Toen ik ging informeren, bleek dat ik hem voorlopig niet zou krijgen en de man bij de balie had ook geen idee waar mn koffer was. Ik moest mijn gegevens doorgeven en hij zou zorgen dat de koffer de volgende dag om 12.00 uur in het Guesthouse zou zijn.
Ik werd van het vliegveld opgehaald door de broer van mijn begeleidster en zijn vrouw. Dit zijn hele aardige mensen, maar ik heb niet zoveel met ze gesproken omdat ik zo moe was en moeite had om niet in slaap te vallen. De warmte in de auto en de lange file maakten het niet echt gemakkelijker om wakker te blijven. Deze mensen hebben me bij Agnes (mijn begeleidster) thuis afgezet. Zij heeft wel een 'normaal' huis, maar het is niet omringd door hekken, muren en schrikdraad, wat bij de meeste huizen hier wel het geval is. Sanne (een SPH-4 studente die hier al langer verblijft) was hier gelukkig ook om me te verwelkomen.Heel fijn om iemand te zien die je al kent uit Nederland!
Samen met Agnes & Sanne heb ik een aantal formulieren ingevuld die nodig zijn voor mijn stage in Weskoppies Hospital. Daar zal ik maandag waarschijnlijk voor de eerste keer naartoe gaan, maar ik weet nog steeds niet precies wat ik er ga doen. Daarna ben ik met Agnes & Sanne naar Hatfield geweest om geld af te halen zodat ik mijn kamer in het Guesthouse kan betalen, een Simcard te kopen, boodschappen te doen en ook heel belangrijk: Een hamburger te eten! De meeste dingen kosten hier minder dan de helft van de prijs in Nederland. In het centrum van Hatfield viel het me op hoe creatief Zuid-Afrikanen zijn in het vinden van baantjes. Er zijn natuurlijk ook mensen die bedelen, maar er zijn ook veel mannen die geld verdienen door op je auto te passen, parkeerplekken voor je te zoeken, met een vlag zwaaien als er wegwerkzaamheden zijn, of die je auto wassen terwijl jij je boodschapen doet. Ik vond het bijvoorbeeld ook best raar dat Agnes haar winkelwagentje pal voor de lift liet staan en hem niet terugbracht naar de supermarkt. Sanne zei dat dit hier normaal is, omdat er op die manier weer een nieuw baantje ontstaat.
Samen met Sanne werd ik door Agnes afgezet bij het Guesthouse. Gelukkig heb ik uiteindelijk toch mijn eigen kamer kunnen regelen, zodat ik toch een beetje pricacy heb. Langs de muren is nogal wat schimmel te vinden en ik heb gezelschap van een paar hele lieve kakkerlakjes, maar goed... In het begin moest ik even wennen, maar nu heb ik me er wel min of meer gesetteld.
De meeste andere studenten uit het guesthouse zijn zwart. Ik heb kennis gemaakt met een aantal hele aardige mensen hier en anderen zijn een beetje apart. Er wordt veel geklaagd over het eten in het guesthouse, maar ik vond het gisteravond best nog wel te doen. Gisteravond had ik het wel een beetje moeilijk, zeker toen ik alleen op mijn kamer zat vond ik het wel een beetje eng en toen ik M'bark aan de telefoon had kreeg ik wel een beetje heimwee. Mijn fotoboekje heeft me er wel goed doorheen geholpen ;-)
Vanmorgen lag ik een hele tijd te hopen dat mijn koffer aan zou komen en ik dus schone kleren zou hebben, maar dit was niet het geval... Ik heb mijn vieze kleren maar weer aangedaan en ben met Sanne iets gaan eten. Erg lekker eten hebben ze hier in de restaurantjes en ook goedkoop vergeleken met Nederland (ik blijf vergelijken, erg he!)
Nu zit ik in een internetcafetje in de buurt en mijn tijd is bijna op... Zometeen ga ik nog maar eens proberen te bellen naar het vliegveld om te vragen hoe het met mijn koffer gaat, want tot nu toe is het vliegveld niet te bereiken.
Allemaal heel erg bedankt voor de berichtjes! Het is super om iets te lezen van het 'thuisfront'
Tot de volgende keer!!
kusjes van Elke